اهالی آرامش

سلام، خانمی هستم ۳۵ ساله. به همسرم علاقه‌ای ندارم، خیلی اذیتم می‌کنه؛ به همه‌ی خانواده‌ام بی‌احترامی می‌کنه، اخلاق بدی داره و فقط شخصیت من رو تخریب می‌کنه. بعد، روز بعد انگار نه انگار، سر صحبت رو باز می‌کنه و اصلاً بابت حرف‌ها و کاراش عذرخواهی نمی‌کنه. هر کاری هم می‌کنه، فرداش دعوا راه می‌اندازه. به خاطر همین دیگه خوبی‌هاش برام اهمیتی نداره؛ این دل شکستن‌ها باعث شده دیگه هیچ دلیلی برای خوشی در این زندگی نداشته باشم. خیلی دلم گرفته. توی خونه می‌مونم، نه مهمانی میاد و نه ماشین داریم که بتونیم جایی بریم. این‌قدر داغونم که هیچ دلخوشی‌ای ندارم. مادر همسرم رو هیچ وقت نمی‌بخشم بابت این تربیتش، جگری از من خون کرده که دیگه انگیزه‌ای برام نمونده. متأسفانه توی دانشگاه هم از طرف استادم پیشنهاداتی داشتم و بارها بهشون فهموندم که اهل این چیزها نیستم، اما با این بی‌محبتی‌های همسرم، نمی‌خوام به بیراهه کشیده بشم. الان نمی‌دونم دارم تاوان چه کاری رو پس میدم و وای به حال اینکه خدایی نکرده خیانتی هم بکنم. خیلی دوست دارم با کسی درد و دل کنم تا این درد خالی بشه، اما نمی‌تونم با مادرم یا کسی دیگه صحبت کنم؛ همش میگن تحمل کن. خسته شدم، خدایا پس چرا صدای منو نمی‌شنوی؟ خواهش می‌کنم اگه دلتون به ازدواج نبود، به اجبار بقیه ازدواج نکنید؛ یک عمر پشیمونی و عذاب مثل من دارید. ببخشید که ناراحتتون کردم، دلم خیلی پر بود و اینجا تا حدودی تونستم بگم تا شاید کمی سنگینی قلبم کم بشه.