آخرین نظرات deli

deli

@deli

محبوبیتی که در اثر فعالیت در سایت بدست آورده اید. با افزایش محبوبیت، پست ها و دیدگاه های شما فرصت دیده شدن بیشتری دارند.
چگونه محبوبیتم را افزایش دهم:
لایک خوردن دیدگاه: ۱۰ امتیاز
دیدگاه گذاشتن: ۵ امتیاز

نظر ثبت شده

نظر لایک شده

صداقت در خواستگاری: آیا باید از ابتدا همه چیز را گفت؟
سلام دوستان خانمم ۴۲ ساله.تو سن ۱۰ سالگی با کامیون تصادف کردم و از يک پا آسیب شدید دیدم به حدی که میخواستن پامو قطع کنن که به لطف خدا این اتفاق نیفتاد. خانوادم خیلی خوب و حامی هستن ۲۰سال پیش خیاطی یاد گرفتم و يک خیاط خیلی خوب شدم. تمام خواستگارام آدمای سالم بودن اما من به خاطر شرایطم قبول نمیکردم بعضی ها هم وقتی در مورد پام میگفتم خودشون قبول نمیکردن.تو سن ۳۲ سالگی با ی آقای ضایعه نخاعی (ویلچری) و با مخالفت شدید خانوادم ازدواج کردم.خانوادم میگفتن تو با مشکلی که داری توان ویلچر بلند کردن و از معلول نگهداری کردن نداری و به بدنت اسیب میزنی.البته بعد از ازدواج دیگه کاری نداشتن همسرم آدم خوبی بود و زندگی خوبی داشتیم اما به خاطر شرایطش خانوادش خیلی تو زندگیمون سرک میکشیدن و تو همه کارامون حضورداشتن. با اینکه وضعیت همسرمو میدونستن تمام خرج زندگیشونو همسرم میداد در حالی که خودمون مشکل مالی داشتیم و وقتی من شکایت میکردم میگفت خانوادم خیلی برای من زحمت کشیدن.حتی وقتی خونه خریدیم خونه رو به نام خواهرش زد به بهانه اینکه خواهرش کارای اداریشو انجام بده و همیشه حضور اونا پررنگتر از من بود که همسرش بودم وقتی احساس کردم بیشتر موندنم باعث تحقیرم میشه بعد از ۸ سال توافقی و با بخشیدن مهریم از هم جدا شدیم.از جوانا خواهش میکنم به حرف خانواده هاتون گوش کنید که فقط صلاحتونو میخوان وا از خانواده ها خواهش میکنم وقتی بچه هاتون ازدواج کردن حتی با وجود مشکلات زیاد بزارید زندگیشونو کنن. دو سال پیش طلاق گرفتم و دوران خیلی سختی رو گذروندم اما خانوادم خیلی کمکم کردن تا به زندگی برگردم. بعد از جدایی دوباره خیاطی رو شروع کردم اما کمر درد شدید گرفتم و نتونستم و خودمو درمان کردم و الان با کمک خانوادم برای خودم مغازه زدم و کار میکنم. هفته پیش ی خانم با معرف اومدن خواستگاریم مادر اون آقا به حدی از من خوشش اومد که از مادرم اجازه گرفت که الان زنگ بزنم پسرمم بیاد دخترتونو ببینه وقتی من در مورد اینکه قبلا تصادف کردم گفتم انگار وارفتن.در حالی که من تا نگفته بودم اونا اصلا متوجه نشدن. چون من روی پای خودم راه میرم. به کسی نیاز ندارم. کار میکنم و حتی به نظر خودم مشکل ندارم فقط ی پام کمی لاغرتره.اما حق اونا میدونستم که بدونن اما دوستانم میگن بذار چند مرحله بگذره بعد بگو اما من دوست دارم از اولش با صداقت برم جلو. حالا میخوام از شما دوستان بپرسم به نظر شما من از اول راستشو بگم یا بعد از چند مرحله مسئله رو عنوان کنم. ببخشید اگر زیاده گویی کردم سعی کردم مختصرهمه چیو گفته باشم.پیشاپیش از تمام شما عزیزان که راهنماییم میکنید سپاسگزارم.
خیلیم عالی و جسور هستین واقعا تعریف تمجید الکی نمیکنم شما زن بسیار قوی هستید و البته چقدر خوب که خانواده حمایتگر دارین من به این نتیجه رسیدم زندگی مجردی مخصوصا برای یه خانم می ارزه به تمام زندگی در کنار کسی که احساس تنهایی یا تحقیر یا ... میده!رابطه عاطفی در کنار ادم سالم و درستش خیلیم خوبه،ولی اگر ادم فقط زور بزنه تا
08:27 - ۱۴۰۴/۲/۲۵
آیا ازدواج با پسر کوچیک‌تر اشتباهه؟
سلام خدمت همه،یه سوالی دارم من چند وقتیه با پسری اشنا شدم به قصد ازدواج،ایشون دوسال و یازده ماه(تقریبا سه سال)از من کوچیکترن خودم گاهی این اختلاف سنی ها رو در ذهنم قضاوت میکردم ولی الان خودم در شرایطش قرار گرفتم البته من یه ماه دیگه سی سالم میشه و ایشون ۲۷ و من نسبت به سن های پایین تر گارد داشتم(مثلا طرف ۲۰ ۲۲ باشه) و اینکه من کلا ادم منطقی هستم ایشون منو خیلی دوست داره و مشکلی با این موضوع نداره سربازیشو رفته،کار خوب و درامد خوبم داره،پسر پخته و عاقلی هست،خیلی خیلی بهم شبیهیم و احساسات و افکار مشترک داریم،من ادم سخت پسندیم به شدت و ایشون اولین کسیه که همه جوره پسندیدم و باهاش رابطه عمیق عاطفی برقرار کردم منم خودم تحصیلکرده و شاغلم نمیدونم گاهی از قضاوتا میترسم،میدونم بعدش عادی میشه کمی،ازمخالفت خانوادش(شاید نمیدونم فعلا چیزی نگفتن) و اصلا نمیدونم کارم درسته یا نه؟ کسی تجربه مشابه داره؟
اینکه به این معیارها توجه کردین نشونه پختگی و عاقل بودن شماست خیلیا فقط الکی و احساسی عاشق میشن و ب نظر من شما مشاورم بری،هزار تا تحقیقم بکنی،رفت و امد و دوستی هم داشته باشی(که همه اینا خوبه و به انتخاب عاقلانه ترتون کمک میکنه) بازم میدونید پا در مسیری میذارید که ممکنه روزی پشیمون بشید از انتخابتون یا نه بهترین تصمیمتو
04:11 - ۱۴۰۴/۲/۹
آیا ازدواج با پسر کوچیک‌تر اشتباهه؟
سلام خدمت همه،یه سوالی دارم من چند وقتیه با پسری اشنا شدم به قصد ازدواج،ایشون دوسال و یازده ماه(تقریبا سه سال)از من کوچیکترن خودم گاهی این اختلاف سنی ها رو در ذهنم قضاوت میکردم ولی الان خودم در شرایطش قرار گرفتم البته من یه ماه دیگه سی سالم میشه و ایشون ۲۷ و من نسبت به سن های پایین تر گارد داشتم(مثلا طرف ۲۰ ۲۲ باشه) و اینکه من کلا ادم منطقی هستم ایشون منو خیلی دوست داره و مشکلی با این موضوع نداره سربازیشو رفته،کار خوب و درامد خوبم داره،پسر پخته و عاقلی هست،خیلی خیلی بهم شبیهیم و احساسات و افکار مشترک داریم،من ادم سخت پسندیم به شدت و ایشون اولین کسیه که همه جوره پسندیدم و باهاش رابطه عمیق عاطفی برقرار کردم منم خودم تحصیلکرده و شاغلم نمیدونم گاهی از قضاوتا میترسم،میدونم بعدش عادی میشه کمی،ازمخالفت خانوادش(شاید نمیدونم فعلا چیزی نگفتن) و اصلا نمیدونم کارم درسته یا نه؟ کسی تجربه مشابه داره؟
به نظر من ایشون خب جزئیاتو نگفتن صد درصد همه روابط این اتفاق ممکنه براش پیش بیاد و مربوط به این قضیه ایشون نیست چیزی که شما میگی چیز کلی هست من این برداشتو کردم ایشون فاکتورای قابل توجهی که هر دختری ب سن ایشون براش مهم هست رو داره وگرنه هر کسی پا در مسیر ازدواج میذاره میدونه یه هندونه در بستس
04:05 - ۱۴۰۴/۲/۹
چطور از احساس طرد شدن و افسردگی عبور کنم؟
سلام دخترم ۲۲ سالمه. چندین افسردگیم . و تنها چیزی که آتش این افسردگی رو برام برافروخته تر کرده احساس طرد شدنه . احساس دوست داشتنی نبودنه . چون من واقعا از هر طرف طرد شدم . مخصوصا از سمت خانواده . تو جمع های خانوادگی هم کلا کسی باهام حرف نمیزنه و از من خوشش نمیاد با اینکه خیلی سعی می کنم اجتماعی باشم ، تا بلکه بتونم به افسردگیم غلبه کنم. کلا هر چی سعی می‌کنم روابطمو گسترش بدم و منزوی نباشم بیشتر از سمت آدما و جامعه طرد میشم. برخی ازدوستان صمیمیم هم ترکم کردن، بدون اینکه دلیلشونو بگن ، هر چقدر هم ازشون خواستم بگن بیشتر ازم دور شدن . و در آخر برام خانوادم موند که اونا هم حوصلمو ندارن و هیچ مهر و محبتی از سمتشون دریافت نمی‌کنم حتی وقتی میرم دانشگاه و میام هیچ احساس دلتنگی ای از سمتشون نمیبینم در حالی که من خیلی دلم تنگ میشه و واقعا دوسشون دارم . حتی من چند سال پیش زمانی که جوون تر بودم وارد یک رابطه شدم و از سمت اون آقا هم طرد شدم و بعد از اون اتفاق بسختی خودمو جمع و جور کردم . همه این چیزایی که آدم باید خودشو دوست داشته باشه و به خودش کمک کنه رو می‌دونه اما این افکار تنهایی و بی ارزش بودن مدام در سرم تکرار میشه و مجال اینکه بتونم به خودم بیام و به زندگیم برسم و صرف از نظر از تمام اینها بتونم آینده خوبی برای خودم بسازم رو نمیده . وگرنه من عاشق اینم که بتونم زندگی خوبی برای خودم بسازم.
سلام عزیز دلم، اول از همه می‌خوام بهت بگم که همین که این حرف‌ها رو با این وضوح و صداقت نوشتی، نشونه‌ی فوق‌العاده‌ای از قدرت درونیه توئه. آدمی که تو دل تاریکی هنوز دنبال نور می‌گرده، یعنی هنوز امید رو تو خودش نگه داشته، حتی اگه یه ذره باشه. و این خیلی ارزشمنده. من اینو توی حرفات حس کردم: یه دختری که با وجود همه‌ی این فش
05:55 - ۱۴۰۴/۱/۳۰
از کجا بفهمم یه پسر واقعاً بهم علاقه داره؟
سلام دخترم 25 سالمه به تازگی با پسری توی دانشگاه روبرو شدم که البته از اولین بار که دیدمش ازش خوشم اومد اما دیدم که رفتار خیلی عادی داره و منم به این موضوع بال و پر ندادم و درگیر زندگی و مشکلات خودم بودم تا اینکه بعد از چند ماه روزای اخر سال متوجه رفتارای جدیدش شدم,کسی که هیچوقت بهم نگاه هم نمیکرد(با اینکه من ظاهر خیلی خوبی دارم و با وجود رفتار ارومم تقریبا همیشه توجه اکثر اقایون به منه) این روزا مدام به من نگاه میکرد و سعی میکرد توی دید من باشه و حتی با همکلاسی من که اونم اقاست و ارتباط زیادی با من داره بخاطر کلاس ها و کارهای مشترک(دوست نیستیم اما ارتباط صمیمی و محترمانه ای داریم و توی مواردی به من کمک کردن و توی مواردی هم من بهشون کمک کردم) هم خیلی صمیمی تر از قبل شده و برخلاف ارامش رفتاری که همیشه ازش دیده بودم رفتارش اطراف من هیجان زده به نظر میاد ,جزئیات رفتارش زیاده اما مثلا نگاه های یواشکیش رو که متوجه شدم یا حتی حرف زدنش با همون همکلاسیم و نشون دادن من و صحبت درمورد من, لبخند های هیجانیش, حتی رفتار محترمانه با دوستم که خودش میگه قبلا اینطور نبود و خیلی عادی تر رفتار میکرد, با وجود اینکه سر کلاس معمولا ساکته خیلی ناگهانی باهام صحبت کرد و شوخی میکرد و رفتارش برای همه عجیب بود , و جلب توجه های اینطوری دیگه که البته تمام این کارا مربوط به 2 روزه تقریبا! بخاطر همینه که میگم خیلی هیجان زده و عجیب رفتار میکرد مشکل از اینجا شروع میشه: یکی از دوستاش هم توجه زیادی به من داره اما من هیچوقت بهش اهمیت ندادم چون معیار های منو نداشت,اما بعضی وقتا خیلی تلاش میکنه که نظرمو جلب کنه,پسر بدی به نظر نمیاد اما دو تا ویژگی داره که از نظر من ویژگیای خیلی بدی هستن و اصلا نمیتونم کنار بیام باهاش و مشکل دوم اینکه یه دوست دیگه هم دارن که اونم به من بی توجه نیست اما اینطوری هیجانیم نیست و نمیدونم درست فکر میکنم که بهم توجه داره یا نه,این ویژگی های بهتری داره اما یک ویژگی بد هم داره که با اینم نمیتونم کنار بیام اما شدتش توی این اقا کمتره و مشکل سوم اینکه اون اقایی که جدیدا رفتارش عوض شده یعنی مورد اول که منم ازش خوشم میاد و میخوام بشناسمش ,مورد علاقه ی دوست صمیمیمم هست اما خود دوستم میگه که هیچ توجه و رفتار خاصی ازش ندیده(برخلاف رفتارش با من) و با اینکه از این اقا خوشش میاد همزمان به یکی دیگه هم که از دوستای خانوادگیشه علاقه داره و دچار دوگانگیه نمیدونه کدومشونو دوست داره اما این دوستم برام خیلی خیلی عزیزه و تو بدترین شرایط کنارم بوده و میترسم اگه بفهمه اون اقا به من توجه داره یا اگه پا پیش بگذاره چه واکنشی داره و چی میشه دوستم منطقیه اما مطمئن نیستم به ارتباطمون اسیب نخوره نمیدونم شاید من خیلی دارم سخت میگیرم و علاقه اون سطحیه و... و یه سوال دیگه هم دارم,اون اقا یک سال و نیم از من کوچیکتره من که دروغ نمیگم اما به نظرتون خیلی مسئله بزرگیه برای پسرا؟من بعد از سالها تازه دارم توجه دو طرفه رو از سمت کسی که موجه و کاریه رو تجربه میکنم و دوست دارم این ارتباط شکل بگیره و همدیگه رو لابلای درس و کارامون بشناسیم اما به نظر میاد بینمون مشکل زیاد هست:(
چون تجربشو به عنوان یه دختر داشتم و میفهمم چی میگی گفتم ی چی بگم این اتفاق سال ۴۰۲ هم در محل کارم برای من افتاد با پسر مدیرعاملم و دقیقا همین رفتارهای هیجانی که میگی،انگار طرف هول میشه وقتی کنارته یا کارای عجیب میکنه یا لبخند میزنه یا حواسش به توعه چی میگی یا چی نیاز داری برات فراهم کنه،تازه برای من دیقه دیقه استوریامو
10:15 - ۱۴۰۴/۱/۹
چطور فراموشش کنم و بی‌خیال بشم؟
سلام دخترم ۳۲ سالمه دو سال افسردگی بودم نامزدم بهم خورد جدایی شد و حرفاشو چرت و پرت گفتن و به من تهمت زدند راست گو نبود و مادرش اهل دخالت میکرد . مادرش منو دوست ندارد چون عروس خانم پنچ سال از پسرش کوچکتر است .نامزدم منو نخواسته چون عروس عصبانی بود بحث می کند . من با اون باهم رفیق هستیم اتفاق افتاد منو جدایی کرد نامرد بود منو ول کرد رفته . نمیدونم مشکل من چیه بود . بی گناه بودم .دلم راضی نیستم . میخوام اون فراموشش کنم بی خیال باش
ما که چیزی نفهمیدیم ولی ایشالا که خیره🥸
16:36 - ۱۴۰۳/۱۲/۲۸
چرا هیچ خاستگاری ندارم؟ خانواده‌ام بهم میگن ترشیده!
دخترم ۲۳ ساله سلام بچه ها حال دلتون خوش❤️ من تو یه خانواده معمولی زندگی میکنم.دانشجوام.خانوادم بهم گیر دادن که ازدواج کن ولی خب هیچ خاستگاری ندارم با اینکه هم تحصیل کرده ام هم یه قیافه ای دارم ک بقیه میگن خوشگلی(میشه تحمل کردقیافمو :)) هیکلم خوبه تیپم خوبه ولی خب هیچ خاستگاری ندارم خودم هم مشکلی ندارم با این موضوع ولی خب خانوادم که نزدیک ترین آدمای زندگیمن بهم میگن ترشیده .احساس اضافی بودن دارم تو این خونه از طرفی دلم میخواد برم سر کار ولی خب جایی رو سراغ ندارم از طرفی ام خانوادم دیگه از دادن خرج های من خسته شدن(باور کنید نه خرید میرم نه تفریحی دارم ولی خب خرج های دانشگاه…) یک سال عمرم پای پسری گذشت که اخرشم هم با کلی دروغ رفت به نظرتون من الان چیکار کنم میخوام ازدواج کنم از این همه بدبختی نجات پیدا کنم ولی خب دریغ از حتی یک پسر که حتی نگاهم کنه😔
ببین کلا اکثر خانواده های ایرانی متاسفانه همینن و فشار روی چه دختر چه پسر زیاده،دلار شده ۹۲ تومن دختر و پسری که حتی به سن ازدواجم رسیدن و یا گذشته! نمیتونن ازدواج کنن!دقیقا زندگی با اینجور خانواده ها که ما جوونا انقدر استرس داریم،و استرس مضاعف به ما میدن خودش یه چالشه،منم چند ماه دیگه سی سالم میشه و گاهی تو بحث و دعوا
16:22 - ۱۴۰۳/۱۱/۲۲
از این زندگی خسته شدم، چیکار کنم؟ 😔
داستان زندگیم را میخام بطور خلاصه بیان کنم من خودم در یک خانواده آبرومند بزرگ شدم و به زحمتی بود تونستم دیپلم بگیریم و بعد شغل پیدا کردم و شاغل هستم ودر کار خودم پیشرفت خوبی کردم از شغل خودم راضی و خرسندم مشکل اساسی که من دارم اول اینکه همسرم در زندگی احساس مسئولیت نمی کند فکر می کنه که مرد خونه فقط باید خرید مایحتاج روزمره زندگی را انجام داد خیلی بهتر هست در زندگی اصلا به فکر پیشرفت نیست خونه را من خریدم ماشین و وسایل اصلی خونه همه را من خریدم در فکر اینکه ذره ای به خونه برسه یا حداقل کمی پس انداز داشته باشه اصلا فکرش را نمی کنه و هر روز کارش هم شده رفتن به قلیون سرا و با آدم‌های ناباب بچرخه چندین بار هم تذکر دعوا آرامش شوخی و جدی گفتم اصلا تغییر رویه نداده الان نزدیک به ده سال میشه همین کارها را انجام میده دیگه بریدم من خودم با اینکه در شهر همسرم زندگی می کنم اینجا فامیل و آشنا ندارم ولی به خاطر ابرو خانواده همسرم طوری زندگی کردم که هر جا میریم احترام خاصی برام قائل هستند طوری که بیشتر از همسرم مرا تحویل می گیرند هر کاری بگین انجام دادم هر راهی رفتم دریغ از کمی تغییر بدتر شده بهتر نشده الان هم مدتی میشه که من دیگه وسایل خونه را هم نمی گیریم و می بینم خونه داره داغون میشه آدم پیش همسایه و فامیل کم میاره اما شوهرم اصلا به خودش نمی گیره میگه همین که هست ولی من دارم از درون داغون میشم فکر کنید همه کارها را انجام دادم و نتیجه نگرفتم امسال هم دخترم کنکور داره واقعا دارم اذیت میشم چون اونم می بینم تو این وسط داره عذاب می کشه بچه بدون گوشی وسایل تحصیلی عقب افتاده از شما خواهش می کنم راهنمایی کنید شاید این پدران از خدا بی خبر راهی پیدا کنند برای زندگی دلم پر هست واز ترس آبروی نمی تونم صدام را دربیارمدر مورد شغلم هم من فرهنگی هستم و دو تا بچه دارم دخترم امسال دیپلم می گیره و پسرم ابتدایی مشغول هست به خاطر اخلاق بد همسرم کلا با فامیل های همسرم قطع رابط کرده هر کی هم بیاید خونمون باهش بد رفتاری می کنه و از اومدن اونا پشمون می کنه اینو هم بگم که چند سال هم هست قلیون و قرص مصرف می کنه در موردش هم هر بار حرف زدم با دعوا مواجه‌ شدم دیگه بریدم فقط فقط فکر آینده بچه هام هستم بخصوص دخترم که کم حرف هست ازش می ترسیدم خدا نکرده بلا سرش بیاد اصلا حرفش را به من نمی زنه با اینکه دختر خیلی با ادب و مسؤلیت پذیر هستاینو هم بگم اخیرا دخترم پرخاشگر و در درس ها هم کمی بی رمیل شده انگیزه درس نداره خونه می مونه الکی سرگرم می کنه خودش از درس خواندن فرار می کنهاول امیدم به خدا بعد هم به راهنمایی شماببخشید اگه طولانی شد بازم اگه سوالی داشتین من در خدمتتون هستم
سلام دوست عزیزم امیدوارم کمی شما رو با حقایق آشنا کنم،معنی ترس از آبرو رو نمیفهمم؟این مرد همه جوره به شما ثابت کرده بی مسئولیته و بعد این همه سال به فکر تغییرش هستید؟شما الان تکیه گاه امنی هستید براش که با خیال راحت به کاراش برسه چون خیالش راحته شما هستین!اگر مشاوره هم رفتین و جواب نگرفتین بهتون پیشنهاد میدم جدا شید،با
08:41 - ۱۴۰۳/۱۱/۲۱
آیا باید خواستگار خوب را به خاطر ظاهر رد کرد؟
سلام، دخترم ۲۲ ساله‌ام. یه خواستگار دارم که ده سال از خودم بزرگ‌تره. همه شرایطش عالیه: کار رسمی، اخلاق، خانواده و همه چیزهای دیگه. ولی ظاهرش تایپ من نیست. قدش کوتاهه، موهاش تقریباً داره میریزه و چهره‌ش چروک داره. یعنی قیافه‌ش خیلی بالاتر از سنش می‌زنه. من احساس خوبی به چهره‌ش و تفاوت سنیمون ندارم، ولی شخصیتش عالیه. به نظرتون چی کار کنم؟ ممکنه بعداً موردهای بهتری هم برام بیاد؟ یا سنم برای ازدواج بالا رفته؟ می‌ترسم قبولش کنم، بعداً با بقیه مقایسه‌ش کنم و حسرت بخورم. می‌ترسم ردش کنم و پشیمون بشم که مورد خوبی رو از دست دادم. کاملاً دو دلم. تا حالا هم فقط یه بار با هم صحبت کردیم. به نظرتون ممکنه تو دفعه‌های بعد به دلم بشینه یا همین الان ردش کنم؟ همه می‌گن ظاهر مهم نیست، ولی خب یه نفر که به دلت ننشسته رو باید به خاطر شرایطش قبول کنی یا نه؟
سلام عزیزم من خودم تا ظاهر نسبتا به دلم نشینه نمیتونم ارتباط بگیرم خیلی از دوستام هستن که شوهر یا پارتنرشون از نظر من اصن زیبا که نیستن هیچ حتی معمولی هم نیستن و به دل من مثلا ننشتن ولی خب دوستام اوکی بودن با طرفو راضین و من هنوز در ۲۹سالگی در خدمتتون هستم😂 مثل من کمالگرا که اصلا خوب نیست و توصیه نمیکنم ولی خب ظاهر یه
14:21 - ۱۴۰۳/۸/۲۳
چگونه در روابط عاشقانه با تغییر احساسات کنار بیاییم؟
سلام، من یک دختر ۱۶ ساله هستم. من نزدیک ۲ سال است که با یک پسر ۲۲ ساله در یک رابطه عاشقانه هستم. تا یک مدت پیش، هر دویمان خیلی عاشق هم بودیم، خیلی زیاد. یعنی باور نکردنی بود برای بقیه این عشق ما. هنوز هم همین‌طور است، اما من نمی‌دانم چرا یک مدت است که حسم کمی تغییر کرده، یک‌جوری دیگر شدم. هنوز عاشقشم، ولی نمی‌دانم چرا بعضی وقت‌ها یک فکرهایی به سرم می‌زند. حتی فکر اینکه با او ازدواج نکنم، اما چطور؟ نمی‌توانم. چون او قرار است تا ۲ ماه دیگر بیاید خواستگاریم. من نمی‌دانم الآن چه کار کنم.
توروووووخدا بشینید پای درستون و چیپستون رو بخورین🥹🥹🥹
16:30 - ۱۴۰۳/۸/۱۳

deli

نظر ثبت شده

نظر لایک شده

صداقت در خواستگاری: آیا باید از ابتدا همه چیز را گفت؟

آیا ازدواج با پسر کوچیک‌تر اشتباهه؟

آیا ازدواج با پسر کوچیک‌تر اشتباهه؟

چطور از احساس طرد شدن و افسردگی عبور کنم؟

از کجا بفهمم یه پسر واقعاً بهم علاقه داره؟

چطور فراموشش کنم و بی‌خیال بشم؟

چرا هیچ خاستگاری ندارم؟ خانواده‌ام بهم میگن ترشیده!

از این زندگی خسته شدم، چیکار کنم؟ 😔

آیا باید خواستگار خوب را به خاطر ظاهر رد کرد؟

چگونه در روابط عاشقانه با تغییر احساسات کنار بیاییم؟